Wim Steenbak 1939 – 2022
Het was in 1958 dat een groepje jonge zangers van het mannenkoor van de O. L. V. van Lourdeskerk de koppen bij elkaar stak om, ter gelegenheid van het 40-jarig jubileum van de dirigent-organist, op de feestavond enkele profane nummers te zingen. De leider van dat groepje was de toen 19-jarige Wim Steenbak. Er waren drie 2-de bassen, twee 1-ste bassen, twee 2-de tenoren en twee 1-ste tenoren. Wim was erg enthousiast en nam de taak van dirigent op zich. Hij was, evenals de anderen, al jaren als goede sopraan op het jongenskoor en erg geïnteresseerd in muziek. Dat liet hij blijken door het veelvuldig contact met de koorleider Frits de Groot.
Het optreden werd een groot succes! (En deze zin zou in de loop der jaren nog vaak herhaald worden!) Er werd dan ook gesuggereerd om met dat groepje door te gaan. Een week later was het al zo ver! Op de 15-de verjaardag van het jongste lid werd besloten om als profaan “jonge mannenkoor” door te gaan. Er werd een echt bestuur gevormd en als naam werd gekozen voor Fortissimo (De kerk stond immers in de Bergse woonwijk die “ ’t Fort” werd genoemd).
Het enthousiasme van Wim voor het koor kende geen grenzen! Naast zijn beroep als chemisch analist stortte hij zich op de muziek. In het begin werd geput uit het repertoire van Laus Deo, een ander profaan mannenkoor. Maar al gauw dook Wim in muziekbibliotheken e.d. om een eigen repertoire op te bouwen.
De eerste optredens, louter lokaal, waren een succes. Wim dook, met behulp van “de Frits” verder de muziekwetenschap in. Hij ging naar de muziekschool, ging verder piano leren spelen en zag toen al professionele switch van de chemie naar de muziek.
Er kwam, mede omdat het koor lid van het overkoepelend orgaan KNZV werd, landelijke bekendheid. De zgn. zangersdagen in Noord-Brabant werden een goede etalage voor Fortissimo. De kranten, die toen nog de amateurkunst een warm hart toedroegen, waren erg enthousiast over de wijze waarop Wim zijn koor liet zingen. Hij was diegene die op geweldige wijze, met veel inzet, letterlijk met zijn zangers de juiste toon wist te vinden! Dat kostte de zangers nogal eens moeite, maar Wim was dan niet te vermurwen. Dat leidde wel eens tot troubles op de repetitie.
De landelijke bekendheid van het koor (met toen zo’n dertig leden) leidde ertoe dat Fortissimo in 1967 Nederland op het Europa-Cantat-festival in Namen mocht vertegenwoordigen! Een hele eer voor zo’n jong koor. Wim had daar veel contacten met de aanwezige dirigenten en componisten. Daar werd ook de grondslag gelegd voor het zoeken van hedendaags repertoire van nog levende componisten. Zo kreeg hij een intensief contact met Henk Badings. Dat mondde uit in een bundel mannenkoorzang die aan Fortissimo en zijn dirigent werd opgedragen. Zo waren er ook contacten met de Vlaamse componist Vic Nees.
Het repertoire breidde zich snel uit van oude kerkmuziek naar Russische Muziek, Negrospirituals, musicalnummers, veel Nederlandstalige muziek, enz., enz. .
Ondertussen rondde Wim een studie af op het conservatorium en werd solfègedocent op de muziekschool in Bergen op Zoom. Daarnaast wisten meerdere andere koren hem te strikken. Hij richtte zelf het dameskoor Mea Dulcea op.
Voor Fortissimo kwam er nu ook een tijd dat er reizen met concerten in het buitenland gegeven werden.. Er was een uitwisseling met het koor Cheska Pilzen uit het toenmalige Tsjecho-Slowakije. Fortissimo maakte een indrukwekkende concertreis terug, met optredens voor de radio en in Praag. Het was kort na de Russische inval en Wim besloot het concert in Praag met het Tsjechische volkslied en het Wilhelmus, wat heel wat emotie teweeg bracht. Er waren ook meerdere reizen naar Engeland, Wales, België en Duitsland.
In alle recensies, zowel in binnen- als buitenland werd met name Wim geroemd om de wijze waarop hij zijn koor dirigeerde. Hij heeft dat 40 jaar, tot 1998, met veel inzet gedaan. Fortissimo is trots op zijn inbreng en denkt nog vaak terug aan die periode.